Każdy ma listę miejsc, do których chciałby pojechać lub do których chętnie wraca, takie top 10 w kategorii podróże. W naszej dziesiątce na dobre uplasował się pełen kontrastów Stambuł. Miasto leżące na dwóch kontynentach Azji i Europy. Te dwa kontynenty dzieli zapierający dech w piersi Bosfor, zaś łączą dwa olbrzymie mosty z 1973 i 1988 roku. Zawsze byłyśmy bardzo ciekawe jak to jest kiedy w jednym miejscu stykają się dwa tak odrębne światy, czy to możliwe, żeby każda ze stron zachowała swoją kulturę i religię i czuła, że jest „u siebie”? Byłyśmy zaskoczone, gdy dostrzegłyśmy, że to europejskie wpływy są bardzo widoczne po stronie azjatyckiej. To taki trochę paradoks, który stał się faktem. I tu nie chodzi o to ,żeby wyczytać w „mądrych” przewodnikach jakie nastroje panują w tym wielkim świecie, ale o to by samemu ich doświadczyć. Europejski styl życia na dobre wpisał się również na północnym brzegu Złotego Rogu, zaś orientalne tradycje przetrwały na południowym brzegu zatoki Złoty Róg. Czy to nie dziwne, że kobiety w zachodnich dzielnicach miasta noszą burki a ich mężowie turbany i przestrzegają nawoływań modlitewnych, a w drugiej części Złotego Rogu spieszą po centrach biznesowych biznesmeni w eleganckich garniturach i po centrach handlowych delikatnie umalowane studentki?
Do niemalże opustoszałego Istambułu dotarłyśmy w nocy. Jak ogromne było nasze zdziwienie, kiedy to rano wyruszyłyśmy z naszego hotelu i ujrzałyśmy zupełnie inne oblicze miasta. Nagle okazało się, że przeszło 13 milionów mieszkańców to nie żarty i to jeszcze spieszących w różne strony. Głośne ulice przepełnione są nie tylko tutejszymi i turystami, lecz także stojącymi w korkach ogromnymi wózkami przewożącymi paczki , starymi ciężarówkami i lśniącymi limuzynami. W środku tego niepowtarzalnego chaosu nie pozostało nam nic innego jak złapać się za ręce i ruszyć na poznanie wielkiego europejsko-azjatyckiego świata. Tu dzieje się tak wiele, że nie wiadomo dokąd najpierw się udać i co uczynić priorytetem. Ciężko dziś nie znaleźć bodźca do tej wyprawy. W ostatnich latach Stambuł staje się wspaniałym tłem powieści, filmów i seriali będącymi absolutnymi hitami na skalę światową. My postanowiłyśmy podążyć śladami Jamesa Bonda, sułtana Sulejmana Wspaniałego ze Wspaniałego stulecia oraz profesora Roberta Langdona ze słynnej powieści Inferno. Czy to nie wspaniałe, że możemy dziś ruszyć do miejsc, w których toczyły się losy wielkich bohaterów?
Poznajcie bogatą historię Stambułu.
Stambuł przez 2000 lat ulegał ciągłym zmianom i został tylko raz zniszczony w 196 r., kiedy rzymski cesarz Septymiusz Sewer mścił się po tym jak miasto wystąpiło przeciwko niemu w wojnie domowej. Bizancjum, bo tak się wtedy nazywał miasto, miało już za sobą 850-letnią historię. Legendy głoszą, że pierwszą osadę założył Grek o imieniu Byzas. Zdobywając półwysep na brzegu Bosforu wypędził Traków i w 657 r. p.n.e. wzniósł miasto.
Rzymski cesarz Konstantyn Wielki w 330 roku wybrał Bizancjum na Nowy Rzym i uczynił je stolicą imperium rzymskiego, nazywając Konstantynopolem. Po podziale cesarstwa w 395 r. Konstantynopol został stolicą wschodniego cesarstwa rzymskiego. Stał się on wówczas ośrodkiem politycznym, gospodarczym i kulturalnym. Zaczęła się rozwijać tu bizantyjska architektura, malarstwo i rzeźba. W VI w., w czasie panowania cesarza Justyniana I, wybudowano wiele chrześcijańskich kościołów i pałaców. Zalicza się do nich oczywiście piękna Hagia Sophia, która była przez 900 lat największym i najważniejszym kościołem chrześcijańskim w świecie. Później została przekształcona przez Turków w meczet. Dobudowali oni bowiem do świątyni cztery minarety.
29 maja 1453 roku Konstantynopol został przejęty przez Turków, a dowodził nimi sułtan Mehmed II, zwany Fatih – Zwycięzca. Uczynił miasto stolicą swojego imperium i nadał mu nazwę Stambuł (Istanbul). W czasie panowania tureckiego rozwinęła się klasyczna architektura meczetów , które dziś możemy podziwiać w Stambule: Błękitny Meczet (meczet sułtana Ahmeda), jedyny poza meczetem w Mekce liczący 6 minaretów , meczety popularnego dziś dzięki serialowi Wspaniałe Stulecie Sulejmana Wspaniałego, Mehmeda II (Fatih) oraz Eyüp ( wyjątkowo czczony przez Turków, ponieważ mieści się tu grób ucznia Mahometa – Ebu Eyüpa).
Po upływie 450 lat imperium osmańskie upadło i nadszedł czas tureckiej republiki świeckiej, w której religia i państwo są odrębnym bytem. Rząd zmienił stolicę państwa z Stambułu na Ankarę, a rezydencje sułtanów zostały zamienione w muzea. Hagia Sophia również została pozbawiona dotychczasowej religijnej funkcji i jest obecnie muzeum. Można jednak w ostatnim czasie zaobserwować coraz więcej muzułmanów przychodzących po to, żeby się pomodlić. W świątyni podziwiamy bizantyjską sztukę w najlepszym jej wydaniu. Zbudowana została w 532 roku na polecenie Cesarza Justyniana I. Przedsięwzięcie to trwało pięć lat. Od strony południowej graniczy ona z wielkim kompleksem pałacowym Topkapi. Jest to dość skomplikowany zespół, który posiada niezliczoną liczbę obiektów – pawilonów, pokoi, bram , wież, bibliotek, dziedzińców o ogrodów, a mieszkali w nim sułtani z 4000 służby. Na sam harem składało się 400 pokoi. Dziś w pałacu znajdują się drogocenne zbiory biżuterii, porcelany, broni oraz relikwie proroka Mahometa.
Przed Hagią Sophią mieści się wejście do stambulskiej budowli Yerebatan Saraj – cysterny bizantyjskiej , którą nazywają Zatopionym Pałacem. W VI w. cesarz Justynian I zlecił jej budowę, a liczy ona 336 kolumn o wysokości 8 m, których cokoły wykończone są głowami meduz i wspierają łukowe sklepienie rezerwuaru, będącego w stanie zmieścić 80 000 m³ wody.
MAPA:
